Արևելյան մի քաղաքում , ամառվա միջօրեի շոգին, փողոցում , պատի ստվերին պառկած էր ծերունի մի դերվիշ:

Ցնցոտիների մեջ դերվիշը պառկել էր մայթի լայնքին , նվաղուն աչքերը կիսափակ: Քաղաքապետ իշխանը՝ հպարտ ու վես , հագած ճոխ ու զարդարուն , գալիս էր դանդաղ քայլերով , շրջապատված շքախմբով: Փողոցում մարդիկ ոտքի էին կանգնում,կպչում պատերին և խոնարհ գլուխ տալիս անցնող քաղաքապետ իշխանին: 

Շքախմբի առաջնորդը , գավազանը թափահարելով , գոռաց դերվիշի վրա.

-Իˆնչ ես մեկնվել մայթի վրա: Չեˆս տեսնում ով է գալիս: Վե′ր կաց, անպատկա′ռ:

-Ես միայն ինձնից մեծի առաջ ոտքի կկանգնեմ,-անվրդով պատասխանում է դերվիշը:

Քաղաքապետը լսում է դերվիշի պատասխանը և հետաքրքրված մոտենում է նրան ու հարցնում.

-Միˆթե ես քեզնից մեծ մարդ չեմ:

-Իհարկե՝ ո′չ: Քեզնից բարձր դեռ շատ աստիճաններ կան: Այոˆ, թեˆ ոչ:

-Այո:

-Դու քաղաքապետ իշխան ես,գիտեմ,որ մեծանաս,իˆնչ պիտի դառնաս,-հարցնում է դերվիշը :

-Նահանգապետ,- պատասխանում է քաղաքապետը:

-Հետոˆ:

-Հետո՝ վեզիր:

-Հետոˆ:

-Փոքրարքա:

-Հետո:

-Սահմանը սա է, մեր բոլորի վրա շահը կա: Նա է ամենից մեծը:

-Ասենք թե՝ շահ դարձար,հետոˆ,- հարցնում է դերվիշը:

-Հետո ՝ ոչինչ,- պատասխանում է քաղաքապետը:

-Ահա այդ ոչինչը՝ ես եմ: Ոտքերիս տակից անցիր,գնա քո ճանապարհը,-նույն անվրդովությամբ պատասխանում է դերվիշը ու նվաղուն աչքերը գոցում….

Առաջադրանքներ

Արևելյան-արևելք- յան

քաղաքում-քաղաք-ում

փողոցում-փողոց-ում

պառկած-պառկել-ած

ծերունի-ծեր-ունի

Ցնցոտի-ցնց-ոտ-ի

լայնքին-լայն-ին

նվաղուն-նվաղ-ուն

կիսափակ-կես-ա-փակ

հագած-հագնել-ած

զարդարուն-զարդար-ուն

Փողոցում-փողոցում-ում

մարդիկ-մարդ-իկ

կանգնում-կանգնել-ում

կպչում-կպնել-չ-ում

պատերին-պատեր-ին

խոնարհ-խոնար-հ

անցնող-անցնել-ող

քաղաքապետ-քաղաք-ա-պետ

իշխանին -իշխան-ին

թափահարելով-թափ-ա-հարել

անպատկառ-ան-պատկառ

կկանգնեմ-կ-կանգնեմ

անվրդով -ան-վրդով

նվաղուն-նվաղ-ում