Իմ հետազոտական աշխատանքը սիրամարգի մասին է , քանի որ ես այս թռչուններին շատ եմ սիրում ։Երբ նրանք իրենց պոչը բացում են, կարծես մեծ ու գեղեցիկ հովհար լինի։

Սիրամարգը հավազգիների կարգի փասիանների ընտանիքի թռչուն է։ Լինում է 2 տեսակ՝ սովորական և կապտաթև։ Սովորական սիրամարգի արուի մարմնի երկարությունը 100-125 սմ է, պոչինը՝ 40-45 սմ, կենդանի զանգվածը՝ 4–4,25 կգ։

Բույն շինելու ժամանակ նա վառ, հարսանեկան զգեստ է «հագնում»։ Կտղուցի ժամանակ նա հովհարաձև բացում է իր՝ մինչև 130 սմ երկարության վերնապոչը, որի երփներանգ «աչիկներով» զարդարված փետուրները շլացուցիչ են. գլուխը, պարանոցը և կրծքի մի մասը կապույտ են, մեջքը՝ կանաչ, մարմնի ստորին մասը՝ սև, գլխին՝ ոսկեգույն «թագ»։ Դրա համար էլ արու սիրամարգին անվանում են կենդանություն առած ծիածան։

Էգ սիրամարգերը փոքր են, պարզ գունավորված վերնապոչի երկարացած փետուրներ չունեն։ Սիրամարգը քայլում է հպարտ, սիգաճեմ՝ կարծես հայելու առջև կոտրատվելով։Բնադրում է գետնին, էգը դնում է 5–6 ձու և խնամքով պահպանում դրանք, բնից գրեթե չի հեռանում։ Սիրամարգերը սնվում են հիմնականում բուսական կերով, նաև միջատներով, փափկամարմիններով, մողեսներով։

Վայրի սիրամարգերը բնակվում են թփուտներում, անտառների բացատներում, գետափերին։

Սիրամարգ բառը առաջացել է՝ սիրուն և մարգ բառերի միաձուլումից, որի բուն գաղափարային իմաստը վերաբերվում է՝ սիրամարգի ագիյի տեսքին, որն էլ իր հերթին հիշեցնում է կանաչագեղ և պճնազարդ մարգեր:

Մեր կենդանաբանական այգում ունենք սպիտակ և կանաչ սիրամարգեր։ Երբ մենք գնում ենք այնտեղ ես անհամբեր սպասում եմ, թե երբ ենք հասնելու նրանց մոտ։